Foto: Paulina SzatanskaJonge kinderen kennen zo hun eigen gevoel van welbevinden denk ik. Ze leven in een magische wereld waarin zij Spiderman of prinses kunnen zijn. Onervaren met een veelheid aan betekenissen en met een betrekkelijk besef van enige consequentie van hun handelen, maken ze keuzes. Zij kiezen om het even een duur of goedkoop cadeau, dreinen nog een kwartiertje door, omdat zij (met een beperkt tijdsbesef) eerder in hun leven leerden dat dit ooit tot het gewenste resultaat heeft geleid, of ze gaan in de rij staan, omdat ze in de verte een kans zien om geschminkt te worden . Waar beter kun je oefenen dan in de veilige haven van het eigen gezin. Dat gezin wat óók moet aansluiten in die rij. Dat geldt tenminste voor één van de gezinsleden. Vaak de moeder.
“Wat wil je dan worden?”
“Prinses!”
“Doe ’s gewoon!” “Prinses is voor meisjes, wil je niet een leeuw zijn, of Spiderman?”
“Prinses!”
“Het is een hele lange rij hoor.” “Dan moet je héél lang wachten.” “Daarna is er geen tijd meer om een vlieger te maken!”
“Ik wil geschminkt worden.”
“Als wát dan?” “Als Spiderman?” “Als je eenmaal gekozen hebt kun je niet meer terug hé!” Wil je geen hondje zijn?”
“Nee.”
“hmm..”
...
“Kijk, híj wordt tijger. Wil je óók tijger zijn?”
“...”
“..of spook?”
“...”
...
... “zucht”
...
“ ... en wát wil jij worden knul?”
“Prinses!”
“Dan gaan we een prinses van je maken.” “Wat is je lievelingskleur?”
...
Jonge kinderen leven in een magische wereld. Zonder besef van consequenties proberen ze grip te krijgen op een volwassen wereld die nog véél te complex is om te begrijpen. Woorden schieten tekort, waarschuwingen treffen geen doel. En ook al wordt ons geduld soms heftig op de proef gesteld, boezemen onze vooroordelen ons angst in en wordt onze onzekerheid aangewakkerd; door eigen keuzes te kunnen maken en de consequenties (onder leeftijdgenoten) zelf te ervaren, leert het jonge kind door proefondervindelijk leren, de kaders kennen waarbinnen het zich t.z.t. min of meer comfortabel en relatief veilig kan bewegen.
Wat een mooi beroep heb ik toch! Zelf gekozen! Toen ik 27 was...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten