De griep, je weet wel, de varkensgriep die ‘mexicaans’ gedoopt moest worden, was één van de meest onschuldige griepuitbraken van de afgelopen eeuw. 63 doden tegenover een gemiddelde van 1000 bij een ‘normale’griep.
De oorzaak lag bij het WHO (World Health Organisation), die een definitie inzake een pandemie had gewijzigd, waarin wel het aantal griepgevallen en de verspreiding over de wereld, maar niet de ernst van de verschijnselen was opgenomen. Daarom is er een slordige 340 miljoen euro aan vaccins uitgegeven. Een meevaller voor de farmaceutische industrie. Het geeft te denken. In plaats van een verdeling van deze kosten over 17 miljoen burgers, kan de verhoging van de zorgkosten dit jaar wellicht worden verhaald bij de farmaceuten.
Ondertussen ondergaan we de gevolgen van een kredietcrisis. Door een almaar doorgroeiende economie, gecombineerd met de nimmer aflatenden hebzucht van een aantal mensen in het bankwezen en een politiek klimaat dat ons leerde dat ieder van ons in ruil voor welvaart rond zijn 25e levensjaar moet gaan nadenken over de aanschaf van een ‘eigen’ huis, veranderde een gezonde economie in een luchtbel die na injectie van vele miljarden nog steeds geen garantie biedt dat ie niet zal barsten. De banken hebben er nog niet veel van geleerd. Het kabinet predikt verantwoordelijkheid. Alles komt goed! Hoe verontrustend kan een boodschap zijn?
De gedoogpartij vind het ene na het andere lijk in de kast en biedt excuses aan voor wangedrag en criminaliteit. Die partij, maar ook het kabinet gedoogt méér dan goed is voor ons toch al gehavende vertrouwen.
Binnenkort gaat de BTW voor de podiumkunsten van 6% naar 19%. De theaters zullen zich moeten bezinnen op het betaalbaar houden van kaarten door hun overhead te beperken. Als kunst zo belangrijk is, dan gaat het publiek weer op een klapstoeltje zitten. Reorganisatie zou tenminste onderzocht kunnen worden, hoewel ik weet dat deze tóch al op de agenda staat om de op handen zijnde bezuinigingen het hoofd te bieden. Niettemin móet de kunstensector hand in eigen boezem steken. Hetzelfde geldt overigens voor de banken, de farmaceuten en de regering.
Ik verwacht niet dat dit gebeurt. Tenzij er in enige mate toezicht wordt gehouden op hun functioneren. Van binnen uit, in detail en met kennis van zaken, maar ook van buitenaf, door ons burgers, op basis van wantrouwen en een afkalvend consumptief gedrag onder invloed van stijgende prijzen en gezonde achterdocht. We zullen ons moeten afvragen of we moeten vliegen, een I-phone, -pod, -pad, of -mac moeten bezitten, of ook kunnen leven met een ‘ouderwets’ boek, een abonnement op de bibliotheek en een tweedehands t.v. die toch dezelfde troep uitzendt als een nieuwe flatscreen met home-cinema-kwaliteiten?
Een ondernemer liet ons vorig jaar via een tv-show van Paul Rozemuller weten dat de vervuiling van rivieren in Azië door zou gaan zolang er in het westen een vraag naar goedkope electronica zou zijn. Maar! (de kip of het ei), wordt er werkelijk door consumenten gevráágd, of wordt er vraag gecreëerd door producten op de markt te brengen. Het geeft te denken en dat is precies waarom ik dit allemaal opschrijf.
Dit kabinet hamert op verantwoordelijkheid nemen en hoewel zij daarbij lijken te doelen op het lijdzaam ondergaan van de hoge bezuinigingen, wil ik oproepen tot verantwoordelijk leven. Er komt geen “groene tijd” dankzij groene investeringen, (zo gauw deze investeringen in het huidige economische klimaat namelijk niet winstgevend blijken, worden ze verbannen) maar er is een kans op verbetering als wij, de consumenten, alles van een andere kleur in de schappen laten liggen. Ga op zoek naar een huurhuis, reis per trein en per fiets, minder de consumptie van vlees, en ageer tegen de opgedrongen keuze van producten door fabricanten.
Kaas is rond, ook al doen de schappen bij Albert Heijn ons geloven dat daarvan oneindig veel (duurdere!) ‘platte stukken’ kunnen worden gesneden. Scharreleieren kunnen ook wit zijn (wist u dat?).
En ik denk nog eens na over het nut van alle electronische hebbedingetjes. Ik weet tenslotte allang dat we ze aanschaffen om ermee te spelen, ons ego te verheffen, en niet om ons leven of werk beter te organiseren. Een boek kopen is overigens veel leuker dan een boek downloaden en met een beetje geluk kom ik andere mensen tegen. Waarmee ik van gedachten kan wisselen. Gedachten zoals deze, die ik samenbreng in een blog, maar waarover iedereen me altijd kan aanspreken. Ik wil mezelf niet roomser dan de paus voordoen, wil niet moraliserend zijn, maar zoals ik al eerder opmerkte: ‘het geeft te denken.”
Mijn eigen computer kan dingen die ik niet nodig heb en dagelijks vliegen de ‘verbeteringen’ (updates) binnen vanuit het internet. Totdat ik merk dat mijn harde schijf vol is en ik toe ben aan een nieuwe computer, met een nieuw besturingsprogramma. En ook het internet is dankzij Flash, flitsender, maar vooral zwaarder geworden. Reden voor nóg meer geheugen en nóg meer rekenkracht. Maar behalve dat het me dwingt geld uit te geven om mijn “batterij aan electronica” te vernieuwen, vraag ik me af of de nieuwe aanschaf me méér informatie oplevert, ... of geluk.
