Vergeten

Ik ben iets vergeten, maar wat?

Misschien heb ik het ingepakt. Kan ik het gewoon niet meer vinden omdat tussen alle cadeaus dit kleine dingetje niet meer opvalt. Misschien heb ik het in een gedicht vermeld, maar ben ik vergeten de tastbare vorm te kopen. Of misschien heb ik het wel gekocht en staat het te midden van huisraad gewoon in het zicht, terwijl het pakpapier, plakband (heden ten dagen noemen we dat tape) en linten mijn aankoop aan het oog onttrekt.

 Sinterklaas, de toch wat bizar uitgedoste kindervriend. Wat een prachtig feest is het toch. De brave kinderen (wat dat ook moge zijn), die vol overtuiging hun liedjes zingen rond de schoorsteen, of iets wat daar voor door kan gaan in onze ‘moderne’ tijden. Kinderschoenen met daarin kindertekeningen, die omzichtig het veld moeten ruimen in ruil voor snoep en kleine presentjes. Volstrekt onleesbare verlanglijstjes met verwijzingen naar de pagina in de brochure van de speelgoedwinkel, in de hoop dat Sinterklaas dan met zekerheid in staat is het gewenste cadeau te vinden. Als ouder kijk je het soms met een brok in je keel aan. Zoveel vertrouwen, zoveel geloof, zoveel opwinding, zoveel oprechtheid.

Maar de kinders  groeien, worden groot en vertellen je met  opgeheven hoofd dat ze ontdekt hebben dat dit mysterie een groot geheim met zich meedraagt. Een volwassen wereld heeft hen jarenlang plezier bezorgd en nu is het (ook) aan hen om dit geheim te bewaren en bewaken, voor hun jongere broertjes en zusjes, neefjes en nichtjes en de kinderen uit de lagere groepen op school.

Dan komt de tijd van de surprises en daarmee van de ouders, juffen en een enkele meester op school die hen wijzen op het belang van een ‘goede’ surprise. Deze mag niet meer bevatten dan de cadeaus die gekocht zijn binnen het afgemeten budget, moet voorzien zijn van een gedicht van tenminste enige omvang en dient behalve ingepakt, ook te zijn vormgegeven. De eisen zijn niet mis en menig ouder moet dus flink aan de slag om het kind te helpen daarin te voorzien.

Zo overkwam het mij dat ik kreeg uitgemeten dat mijn surprise toch echt een onvoldoende werkstuk was. Ik herinner mij dat het meeste tijd ging zitten in het vinden van alle producten van de verlanglijst die aan dit cadeau hing. De eerste 7 uur ‘arbeid’ waren daarmee wel verstreken en er bleef wat minder tijd over om de vormgeving te voltooien. Jammer genoeg bleek dat nu juist het ijkpunt van mijn inspanningen.

En nu besef ik dat ik iets ben vergeten. Het gaat om de essentie. Die is ineens zoek. Het kinderfeest is een feest geworden wat door ons volwassenen wordt omgeven met ‘een reeks kerndoelen, die de psycho- sociale waarde van de wijze van inpakken van het gekochte product omkleden met de belangrijkste voorwaarden van marketing en consumentenmanipulatie’. De surprise werd een reclamefolder die moest aanzetten tot likkebaarden. Aan de verpakking kun je zien met wie je te maken had. Kreeg je een mooi  verpakte surprise dan had je te maken met een lieve gever, die lang en zorgvuldig aan je had gedacht. Kreeg je een cadeau van je wenslijstje, dan had de gulle gever zich er met een Jantje van Leiden van afgemaakt.

Volwassenen vieren ook Sinterklaas. Onder elkaar, met surprises. Hier gelden dezelfde wetten. Het budget, de wijze van inpakken, en het gedicht zijn beladen met verwachtingen. Onderlinge vaak onuitgesproken ‘wetten’ hieromtrent blijken het diepste van de ziel te beschadigen als ze niet worden nageleefd. Volwassenen hebben hier vaak meer moeite mee dan kinderen.  

Maar hoe zat het ook alweer? Een feest voor kinderen, dat de middelen biedt om zaken als (te hoge) verwachtingen, lang gekoesterde wensen, (uitgestelde) aandacht en - behoeftebevrediging, financiële beperkingen, winkelsluitingstijden(?) etc. door kinderen spelenderwijs te laten ontdekken.  De vreugde om je verwend te voelen en de teleurstelling als je minder kreeg dan je hoopte.  

Daar valt lering uit te trekken. Misschien begint het echte werk pas ná Sinterklaas.

Ik ben iets vergeten. Maar wat?