dinsdag 28 september 2010

Tussen de regels door.

Foto: Kimberly Gomes


Maandag, 27 september 2010, zo’n dag dat iedereen weer aan het werk gaat. De weekendactiviteiten worden gestaakt, de mail geopend en Facebook kan worden gesloten, want de plicht roept. Sommigen begroeten de maandag, anderen vervloeken het begin van de werkweek. De één is zich pijnlijk bewust van de dagen van de week, en de ander ervaart de maandag als een willekeurige dag, ergens in het jaar. Misschien verraadt de aanhoudende regen, de lage temperatuur in combinatie met de weelderig groene natuur vandaag, dat we ergens aan het begin van de herfst leven.

Eerst was de wereld klein. Je ging naar school met je stapmaatjes. Je ging in het weekend uit met je collega’s van het werk en je trof je vrienden in het dorpscafé, de sportclub, het buurtcentrum, het OJC (open jongeren centrum) of tijdens een sporadisch festival. Niet ondenkbaar dat je vrienden overal kwamen waar jij kwam. Van alles bestond er hoogstens één. Anno 2010 is dat tóch wel wat veranderd.
In mijn leven is álles veranderd. Het dorp is verruild voor de stad. De Randstad nota bene. Als je me dat indertijd had verteld, was ik erin gebleven. Dat was wel de laatste plek op aarde waar mijn aandacht naar uitging. Multicultureel, multinationaal, hectisch, 24 uur per dag in touw, druk, .... en groot. Hier loop je niet zomaar iemand tegen het lijf. Zeker niet tijdens kantooruren.

Maar dan zijn er de communitysites: Hyves, LinkdIn, Facebook. Vooral laatstgenoemde is een webpagina die zich dag na dag vult met uiteenlopende persoonlijke notities. Mijn bekentenissen hierboven onthullen mijn zielsleven als een burka, in vergelijking met de openheid waarvan ik getuige ben op het internet. Vele sites bieden de mogelijkheid aan bezoekers om hun mening toe te vertrouwen aan de digitale snelweg. Zo ook de communitysites. Maar het blijft opvallend hoe gemakkelijk men zijn of haar boosheid, ontroering, geluk of stokpaardjes aan de onvermoede lezer toevertrouwt. Mark Zuckerman sublimeerde zijn onvermogen tot ‘delen’ (hij wordt in “mijn” krant een egocentrist genoemd), in de grootste ‘deel-site’ ter wereld, met een miljardenbedrijf als resultaat. Dat moet je willen, maar hij heeft dan ook een groots plan voor ogen. “To make the world a better place.”, zo motiveerde hij in een televisieinterview zijn werkzaamheden. Niks zakelijks aan. Onstuitbare passie.

Terug naar de gebruikers. Facebook et al. biedt een podium om mij mijn opwinding en frustraties te laten etaleren. Daarbij kan het delen louterend werken, omdat biechten in het openbaar altijd wel op een relativerende one-liner van een relatieve (facebook-)vriend kan rekenen. Adviezen worden me zó in de schoot geworpen. En dan is er natuurlijk de liefde, die immer op aandacht kan rekenen, waardoor bij gelegenheid enige gemeende oprechtheid van de ex-partner, of mijn eigen trots, al te gemakkelijk, publiekelijk te grabbel kan worden gegooid. Laster, achterdocht, gemelijkheid, jaloezie, wanhoop, maar gelukkig ook vreugde, aanhankelijkheid en betrokkenheid van tientallen mensen die je vagelijk kent. De wereld is weer overzichtelijk. Het ligt allemaal uitgestald op mijn startpagina. Woorden die op zichzelf vaak minder betekenis hebben dan de emotie die eraan ten grondslag ligt. Woorden de vaak ook minder verband houden met het geschrevene, dan met de schrijver. Woorden die door gebrek aan stembuiging en mimiek vaak niet als humor, cynisme of sarcasme worden herkend. Woorden zonder nuance. Impulsief ingetikt. In een vergeefse hoop op aanspraak?

Misschien zitten mijn mede communitysite-gebruikers zich thuis of op hun werk óók kapot te vervelen.
Ook deze maandag.
Net als ik.

vrijdag 24 september 2010

Week tegen Eenzaamheid

Foto: Kimberly Gomes

Vandaag begint de Week tegen Eenzaamheid.

Aanleiding was de overtuiging dat eenzaamheid als vraagstuk in de toekomst nadrukkelijker aandacht verdient. Dit als gevolg van de verdergaande individualisering, een toename van vergrijzing en de multiculturele samenleving.

“Eenzaamheid is een onlosmakelijk deel van het menselijk bestaan; eenzaamheid is soms functioneel. Het kan een kracht zijn tot groei als mens, tot innerlijke ontwikkeling. Eenzaamheid is meestal geen persoonlijke tekortkoming.”

“Gevoelde eenzaamheid heeft te maken met gebrek aan contacten, in verhouding tot de eigen kwantitatieve en kwalitatieve wensen.”

“Verandering in de publieke opinie over eenzaamheid is nodig. De maatschappij is niet 100% maakbaar. eenzaamheid is meestal geen persoonlijk falen. Je hoeft je er niet over te generen. Eenzaamheid hoeft niet 'weggeorganiseerd' te worden.”

"Eenzaamheid wordt soms versterkt door gebrek aan fysieke conditie, aan geld, (technische middelen) en mobiliteit."
(Uitgangspunten Coalitie Erbij)

http://www.eenzaam.nl/

woensdag 22 september 2010

Wat wil je worden?

Foto: Paulina Szatanska




Jonge kinderen kennen zo hun eigen gevoel van welbevinden denk ik. Ze leven in een magische wereld waarin zij Spiderman of prinses kunnen zijn. Onervaren met een veelheid aan betekenissen en met een betrekkelijk besef van enige consequentie van hun handelen, maken ze keuzes. Zij kiezen om het even een duur of goedkoop cadeau, dreinen nog een kwartiertje door, omdat zij (met een beperkt tijdsbesef) eerder in hun leven leerden dat dit ooit tot het gewenste resultaat heeft geleid, of ze gaan in de rij staan, omdat ze in de verte een kans zien om geschminkt te worden . Waar beter kun je oefenen dan in de veilige haven van het eigen gezin. Dat gezin wat óók moet aansluiten in die rij. Dat geldt tenminste voor één van de gezinsleden. Vaak de moeder.

“Wat wil je dan worden?”
“Prinses!”
“Doe ’s gewoon!” “Prinses is voor meisjes, wil je niet een leeuw zijn, of Spiderman?”
“Prinses!”
“Het is een hele lange rij hoor.” “Dan moet je héél lang wachten.” “Daarna is er geen tijd meer om een vlieger te maken!”
“Ik wil geschminkt worden.”
“Als wát dan?” “Als Spiderman?” “Als je eenmaal gekozen hebt kun je niet meer terug hé!” Wil je geen hondje zijn?”
“Nee.”
“hmm..”
...
“Kijk, híj wordt tijger. Wil je óók tijger zijn?”
“...”
“..of spook?”
“...”

...
... “zucht”

...

“ ... en wát wil jij worden knul?”
“Prinses!”
“Dan gaan we een prinses van je maken.” “Wat is je lievelingskleur?”

...
Jonge kinderen leven in een magische wereld. Zonder besef van consequenties proberen ze grip te krijgen op een volwassen wereld die nog véél te complex is om te begrijpen. Woorden schieten tekort, waarschuwingen treffen geen doel. En ook al wordt ons geduld soms heftig op de proef gesteld, boezemen onze vooroordelen ons angst in en wordt onze onzekerheid aangewakkerd; door eigen keuzes te kunnen maken en de consequenties (onder leeftijdgenoten) zelf te ervaren, leert het jonge kind door proefondervindelijk leren, de kaders kennen waarbinnen het zich t.z.t. min of meer comfortabel en relatief veilig kan bewegen.

Wat een mooi beroep heb ik toch! Zelf gekozen! Toen ik 27 was...

woensdag 15 september 2010

Het schijnt goed te werken.

Foto: Paulina Szatanska


Ik ben aardig op weg. De mond in een vriendelijke glimlach. Het gaat goed! Mooi weer vandaag! En ’t is ook weer mooi geweest, voor vandaag. Biertje erbij, even in het zonnetje. Thuis? Mwah.. komt allemaal goed joh! Je kunt het slechter treffen. Fantastisch feest gemist gisteren, hoorde ik. Maar ik heb een geweldig boek gelezen. Laatst die film nog gezien? Geweldig!! Die soundtrack man!.. wéérgaloos artiest, hoe hij zijn gitaar bespeelt, .. fenomenaal!

Afgelopen weekend?.. oh ja, hééél tof festival. Waanzinnige dingen daar! Heb je die installatie gezien aan de overkant. Wow!... fantastisch hè!? Ik hoorde laatst dat de kunstenaar pas op 70 jarige leeftijd is ontdekt. Ja, ongelooflijk! In die tijd hadden ze geen oog voor dat soort kunst. Niet te geloven, .. het is zóó goed! Hij heeft ook een fantastische kijk op de samenleving. Vorig jaar was ik erbij, bij die expositie. .. nou, dat had zo’n enorme impact!! Zó, dan weet je waar je het over hebt hoor, als je zóiets kunt maken....

....

Soms is het ook gewoon k*t! Maar daar houden we niet van. Liever in superlatieven de loftrompet steken over hen die succesvol lijken, ... tussendoor een grapje maken  ... , dan in alle bescheidenheid je eigen dag onder de loep nemen.
Dat steekt minder. En het houdt de schijn een beetje op. Eén en al positiviteit.
Als je dan jezelf hoort praten, dan lijkt het goed met je te gaan.
... Oh schone schijn ....