donderdag 17 maart 2011

Het is veranderd

Er is een nieuw vak bijgekomen. Al een tijdje hoor! Maar het lijkt zich tegen de actuele trends in, niet met schreeuwerige reclameuitingen, of een hoge dosis erotiek te hebben geprofileerd. Nee, het diende zich voorzichtiger aan. Met een zekere vanzelfsprekendheid. Het gaat om een vrij beroep, dus een titel, of een beroepsnaam is dan niet beschermd. Iedereen mag en kan die naam dragen. Uiteindelijk moet je dan natuurlijk maar afwachten wat er onder de hoge hoed zit, maar goed, de bakens zijn geplaatst en een vruchtbare toekomst ligt in het verschiet.

We komen ze tegen in de drogisterijen, in de parfumerie, op televisie, maar ook in de televisiestudio’s. Enorme bevolkingsgroepen hebben een nichtje die het doet na een cursus en je kunt het leren op een ROC, of de LOI. Voor diegenen die er ook nog een baan bij hebben, is ook de schriftelijke opleiding al geschreven. Uiteraard met certificaat, want het overtuigt altijd wat meer als je bewijzen kunt overhandigen. Het is een verwarrend vak, want een groot deel van de schoonheidsspecialisten biedt het aan als extra service om de klanten te verwennen, wat doet vermoeden dat zij deskundig zijn. Het woord zegt het al: “Schoonheidsspecialisten”. Als zij het niet kunnen, wie kan het dan nog wel?

Ik heb het over visagisten. De meisjes (soms jongens) die make-up advies geven bij het warenhuis of de kapper. De meisjes die shows van make-up voorzien en daarmee hun droom waarmaken en hun stempel proberen te drukken op het modebeeld. De meisjes die zichzelf óók altijd al opmaakten en door de beoefening van dit vak eens ‘flink kunnen uitpakken’. De meisjes die altijd al iets creatiefs wilden doen....

Ik doe mijn werk ten dienste van het opnamemedium of de omstandigheden in de theaterzaal. Het beeld moet mooi worden, niet de acteur of het model.
Arthur Vriens prepareert een model of acteur in geregisseerde omstandigheden, ten bate van beelddragers of  toneelbeeld.

Het is best fijn om iemand er mooi uit te laten zien. Soms is een compliment voldoende. Maar voor mijn oorspronkelijke werkzaamheden moet ik toch écht een andere naam verzinnen.

Ik herken me niet in de meisjes, maar op mijn site staat visagist / grimeur. Al 25 jaar.

dinsdag 1 maart 2011

Phoxx




Een beminnelijke persoonlijkheid, dat was het waarmee hij me direct voor zich won. Niemand heeft dat ooit eerder, of later voor elkaar gekregen. Het was van dat trouwe hondengedrag.  Maar zonder klef te zijn. Ik heb de pest aan honden. Ze zijn opdringerig. Ze erkennen je grenzen niet. Maar hij kende mijn grenzen als geen ander. Of het moet zijn dat mijn grenzen slechts synchroon liepen met die van hemzelf. Nooit heeft hij zich daarin vergist. Nooit ben ik door hem geschoffeerd. Vaak teleurgesteld, dát wel, maar nooit gekrenkt. Van hem kon ik houden. 
Hij had de gewoonte om op het laatste moment, maar nooit te laat, zijn vertraging door te geven. Hij vergat je nooit, behalve als hij zijn roes uitsliep, waarna hij schuldbewust erkende een ‘slechte vriend’ te zijn en zijn hoofd boog. Hij kon nukkig zijn, opstandig als een klein kind, maar hij was zorgzaam, galant, exclusief, gul. Hij kon je het gevoel geven dat je de beste was, de enige was. Hij verklaarde je zijn liefde en riep het van de daken. En je wist dat hij dat met anderen óók zo deed. Met een gelijkluidend enthousiasme, met dezelfde overtuiging. Als je hem ontmoette, dan wilde je met hem in zee.

Postuum verdient hij een standbeeld. Het is niet om zijn enorme verdienste, zijn enorme talent, maar om zijn persoonlijkheid. Omdat een secure beheersing van beleefdheid en humor in combinatie met te allen tijde overtuigend respect, ondersteund door een ferme neurose zorgde voor een adembenemende beminnelijkheid. XX
.... maar hij leeft niet meer. Tenminste niet in de tastbare wereld. Wél in mij.