Natuurlijk komt de crisis niet als een verrassing. Al jaren geleden heb ik mijn bestaande activiteiten aangevuld met nevenactiviteiten. Tien jaar geleden zou ik het niet in mijn hoofd halen om kinderen te schminken op een braderie. De professionele fotografie, het theater, televisie en film konden op mijn aandacht rekenen, en daarnaast werd ik gebeld door een ministerie of bedrijven die me nodig hadden voor hun feesten en partijen. Daarbij werden kosten nog moeite gespaard om de boel op overtuigende wijze op te leuken. Waldorff en Statler (de oude heren op het balkon bij de muppets), Mick Jagger of René Froger (look-alikes) bleken gewild te zijn. Ik verleende ook kunstenaars mijn diensten als ze me vroegen om de groei van natuurlijk groen op de huid na te bootsen, of om natuurlijke beharing te “verwijderen”.
Bezuinigingen naar aanleiding van de bankencrisis en de daaropvolgende landencrisis en economische crisis hebben blijkbaar hun tol geëist. Budgetten zijn verdampt en daarmee mijn opdrachtgevers. Het gegeven dat zelfs Wehkamp nog nauwelijks modellen inzet om kleding te showen is een teken aan de wand. En waar modellen ontbreken is make-up overbodig. Zo eenvoudig kan het zijn. En dan heb ik het nog niet over de invloed van dit kabinet op de cultuursector, dat tenminste twee gerenomeerde theatergezelschappen uit Rotterdam van de kaart heeft gevaagd. Zo wil de vakantie wel vlotten.
Gelukkig ben ik niet voor één gat gevangen. Cultuureducatieve projecten zorgden (tot voor kort tenminste) nog voor werk op scholen in de vorm van schminkworkshops gelieerd aan bijvoobeeld literatuuronderwijs, culturele- en kunstzinnige vorming of competentiegericht onderwijs, binnen het basis- voortgezet- en beroepsonderwijs. Én ik heb een opleiding genoten die maakt dat ik me voor de klas als een vis in het water kan voelen. Maar jammergenoeg hebben de bezuinigingen binnen het onderwijs deze sector ook volledig lamgeslagen. Elk initiatief wordt gesmoord op basis van een gebrek aan geld.
Wat blijft is de particuliere markt. 17.000 000 mensen zullen toch zeker voor een markt kunnen zorgen.
Dat ligt echter wat genuanceerder. De particuliere markt wordt vergiftigd door organisaties als Groupon, die workshops en andere activiteiten verzamelen en deze vervolgens aanbieden voor minder dan de helft van het geld. Ten koste van de aanbieders, die zich drie slagen in de rondte werken om hun verplichtingen na te komen, en daarmee ten koste van hun geloofwaardigheid. Daarnaast zoeken particulieren voor workshops (bijvoorbeeld voor een bedrijfsuitje of vrijgezellenfeest) vaak naar instituten als schoonheids- of kapsalons. Maar het overgrote deel van de dames kóópt liever make-up Men hoopt blijkbaar dat het product hen de vaardigheid van het opbrengen uit handen neemt. Liever valse hoop, dan de bereidheid om te leren hoe je met een potlood en penseel de meest prachtige ogen kan creëren. Kortom: de consument heeft geleerd te consumeren. En een workshop vraagt om actie (acteren). Vraag en aanbod lijken niet parallel te lopen. Er is een enorme interesse in make-up, maar nauwelijks behoefte aan make-up les. Maar om nou winkeltje te gaan spelen...
Natuurlijk kan een mens met wat ‘simpele’ vaardigheden wel een centje bijverdienen. Zo kreeg ik deze week een paar tientjes bij elkaar. Dat kwam goed uit, want ik vierde twee verjaardagen. Een middagje winkelen was voldoende om mijzelf meester te maken van een plastic ‘zilveren’ zonnebril en een reisspelletje dat uitnodigt om kippen op hun eieren te laten zitten (Waar zie je dát nog tegenwoordig?).
En daarmee is het duidelijk. De gunst om vraag en aanbod met elkaar te verbinden is (grotendeels) aan winkels voorbehouden. Rutte zei het al. We moeten geld gaan uitgeven. En ook onze voormalige burgemeester Opstelten, nu minister, laat naar eigen zeggen in het weekend het geld een beetje extra rollen. Maar ik vraag me tóch af welke hedendaagse winkeliers deze ‘gunstige positie’ ook als zodanig ervaren.
Of zou de crisis dieper zitten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten