maandag 22 april 2013

Auteur




De vakantie duurt lang dit jaar. Ik meen dat ik al ruim een maand voor de Kerst mijn eerste dagen in alle rust heb mogen slijten. Maar inmiddels is het april, het voorjaar is met een lichte vertraging dan toch op gang gekomen en het belooft een mooi weekend te worden. Een fijn vooruitzicht, ware het niet dat de krant in de vorm van een interview met onze nationale ombudsman Alex Brenninkmeijer mij vertelt dat de overheid ons als verdachten, boeven, behandelt.
Onmiddelijk ben ik twee jaar terug in de tijd. De crisis liet zich ook toen al gelden en ik was in de slag met Sozawe om een kleine toelage aan te vragen die me wat backup kon verschaffen in roerige tijden. Speciale bijeenkomsten maakten gewag van een keur aan mogelijkheden waarop de overheid kon bijspringen in deze barre tijden. We spreken zomer 2010.
Uit de aangeboden informatie rekende ik mezelf alvast rijk. Ik paste precies in het profiel. Een lening van zes- tot tienduizend euro, met een aanvullende uitkering die kon worden aangepast aan de maandelijkse verdiensten. Als dan na een jaar of drie de boel weer op de rails stond, kon de lening zelfs nog worden kwijtgescholden.

Dat liep anders. Ik verhuurde een kamer voor 5 euro per uur aan een startende vriendin die therapiegespekken voerde. Dat leverde 5 tot 60 euro per maand op. Niets om van te schrikken, want ik haalde vaker 5 dan 60 euro per maand op, dus gemiddeld was 20 euro al een hele vangst. Na het inleveren van al mijn gegevens, waarin inbegrepen de ontvangen huur, besloot Sozawe allereerst de fraudedienst in te schakelen. Genoemde mevrouw zou hier tenslotte net zo goed kunnen wonen. En, waarom zouden ze me op mijn woord geloven? Ik kreeg een onverwacht huisbezoek wat fijn getimed bleek. De huurder was in gesprek en dat gaf mij de kans om de man van de fraudedienst de toegang tot de verhuurde kamer te weigeren. Hij was daar niet blij mee en dreigde met sancties, maar door de bank genomen ben ik niet zo bang uitgevallen als ik in mijn recht sta.

Het eind van het liedje was nog niet in zicht. Mijn klantmanager verhuisde intern bij Sozawe, mijn gegevens raakten zoek en toen ik in januari 2011 belde met de vraag hoe het onderzoek vorderde wist niemand van mijn aanvraag.
Zo’n map met informatie verdwijnt natuurlijk niet echt. Deze valt gewoon even niet meer onder de verantwoordelijkheid van een natuurlijk persoon en daarom komt ie al snel onder aan de stapel te liggen. Na enig zoekwerk was hij weer boven water, hoewel de informatie natuurlijk niet meer up to date was. Of ik even de boel wilde aanvullen?

Tuurlijk! “ Geen” probleem! Om een lang verhaal kort te maken. Het fraudeonderzoek was overbodig en onterecht gebleken. Mijn verzoek werd afgewezen op grond van het argument dat ik te weinig verdiende. Wat een verrassing en wat een logica. De volgende optie was bedrijfsbeĆ«ndiging.
Aangezien ik halverwege de vijftig ben leek me dat niet zo’n goed idee, dus ik heb het jaar uitgediend met wat er op mijn pad kwam en kreeg vervolgens in januari 2012 de mogelijkheid om mijn vakkennis om te zetten in een opleiding voor de Leidsche Onderwijsinstellingen (LOI). Inmiddels is die klus geklaard. Het is een mooi boekwerk geworden. En nu heb ik vakantie. Al 6 maanden. Mijn agenda zegt me dat ik dit jaar nog een redelijke kans maak op een omzet van 1750 euro. Dus ik moet me nog verdiepen in een bestemming voor de zomer. Voor nu geniet ik van de zon en de zekerheid dat ik nog een maand heb voordat ik mijn huur niet meer kan betalen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten