Wilt u zitten, ik kan staan. Kent u de slogan nog? Indertijd was deze sympathieke oproep in elke vorm van openbaar vervoer zichtbaar. Mijn vriendin vroeg zich af waar dit verzoek gebleven is. Hoewel ik haar gemis wel kan invoelen gaf de van oudsher bekende spreuk mij niet direct een onbetwistbaar verlangen om deze nieuw leven in te blazen. Maar ik rommel wel graag met woorden, dus ik verbasterde de zin onmiddelijk.
De marktwerking heeft haar vernietigende uitwerking in de kunsten niet gemist. Hoewel ik nu thuis een tosti eet, durf ik toch te beweren dat ik op zwart zaad zit. Van mij mag het basissalaris worden ingevoerd, evenals de nivellering, het eerlijk delen en een vriendelijk gebaar van de banken in de vorm van een terugbetaling aan burgers die schade leden door de crisis. Maar ik vrees dat dit er niet in zit.
Arthur's Beauty en Wellness Salon probeert alweer 4 jaar om een voorbeeld te geven van de wijze waarop wij mensen met elkaar om zouden kunnen gaan. Een beetje aandacht voor elkaar, gewoon omdat het zo fijn is. Geen winstoogmerk. Ondertussen hoop ik op een enkel klusje en probeer ik hier en daar een tekening aan de man te brengen. Ik heb zelfs al een sollicitatie in het onderwijs lopen.
Maar De Salon is dus geen bron van inkomsten. Slechts een stoel om even tot rust te komen. Om te zitten, terwijl ik voor u opsta. Maar een kleine aanpassing in de oorspronkelijke slogan is wel op haar plaats. Ik ben koppig, een volhouder. Maar ook ik moet reëel blijven ...
Wilt u zitten, zolang ik nog kan staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten